Temat miłości boga Kupidyna, odpowiednika greckiego Amora, i Psyche zaczerpnięty z mitologii antycznej popularny był na przełomie XVIII i XIX wieku w środowisku neoklasyków pasjonujących się starożytnością. Przedstawienia mitycznej postaci podjął się Jakub Tatarkiewicz, który wyjechał na stypendium do Rzymu i uczył się w pracowni Bertela Thorvaldsena, wybitnego przedstawiciela neoklasycyzmu. W 1828 roku wymodelował studium rzeźby nawiązując zarówno do antycznej tradycji przedstawiania uskrzydlonej postaci Psyche oraz do antycznej formuły mitu. Zilustrował moment, gdy Psyche porzucona przez Kupidyna, omdlewa z rozpaczy. Obok niej leży świadek nierozsądnego działania – lampka oliwna. W 1829 roku Tatarkiewicz utrwalił rzeźbę w marmurze, a w rok później pokazał ją wraz z innymi swymi rzymskimi pracami na wystawie w Warszawie. Zaprezentował się polskiej publiczności jako wybitny klasycysta, którego rzeźby cechuje przejrzystość i statyka układu, spokój linii, czystość konturu i delikatny modelunek.

Barbara Ciciora