Pejzaż ten, przedstawiający sosnowy zagajnik, nosi cechy olejnego studium i powstał prawdopodobnie bezpośrednio w warunkach plenerowych. Ikonograficznie i formalnie wpisuje się w formułę realistycznego pejzażu charakterystycznego dla szkoły z Barbizon. Główny motyw obrazu stanowią monumentalnie ujęte drzewa. Rytmiczne piony sosnowych pni zostały zrównoważone za pomocą gęstych, soczystozielonych koron, których sylwetki odbijają się negatywowo na jasnoniebieskim tle nieba. W sposobie kompozycji dostrzegalne jest dążenie Szermentowskiego do uchwycenia przypadkowości układu zaobserwowanego w naturze. Z intymnym, wyciszonym nastrojem pejzażu dobrze współgra sposób jego opracowania oraz niewielki, gabinetowy format. W gamie barwnej przeważają charakterystyczne dla barbizończyków nasycone zielenie. Precyzyjny rysunek łączy się harmonijnie ze swobodnie kładzioną, miękką plamą barwną. Dzieło zachwyca niewyszukanym pięknem motywu oraz pokorną postawą artysty wobec natury.

Aleksandra Krypczyk