technika / materiał: tempera, płótno
wymiary: 28x36,5
oznaczenie autorskie: Sygn. I.d.: W. Wojtkiewicz
opis: Maski to tajemnicza, budząca niepokój kompozycja z 1907 roku, ukazująca grupę osób, zapewne aktorów, ubranych w długie powłóczyste szaty i ukrywających twarze pod maskami. Mają one demoniczny wyraz, odzwierciedlają różne uczucia – gniew czy zdziwienie. Postaciom towarzyszą równie tajemnicze niewielkie marionetki teatralne. Kompozycja wpisuje się w obecne w twórczości Wojtkiewicza od 1906 roku zainteresowanie światem z pogranicza rzeczywistości i sztuki – teatrem, cyrkiem czy nawet jarmarkiem. Szmaciane lalki, teatralne maski stają się bohaterami kolejnych zagadkowych w swoim symbolizmie prac. Te stworzone przez człowieka sztuczne przedmioty Wojtkiewicz z zamiłowaniem zestawia ze światem ludzi żywych. Taki kontrast – uprzedmiotowionych, ukrytych nieraz pod maskami ludzkich twarzy z ożywionymi wolą artysty lalkami, uzmysławia dramat człowieka ograniczonego konwenansami obyczajów współczesnego świata. Ta konwencja przywołuje na myśl koncepcje teatralne Maurice’a Maeterlincka i, znany zapewne artyście, szkic O teatrze marionetek Heinricha von Kleista, a także malarską twórczość Jamesa Ensora czy Edvarda Muncha.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koniec wieku >>>
wymiary: 28x36,5
oznaczenie autorskie: Sygn. I.d.: W. Wojtkiewicz
opis: Maski to tajemnicza, budząca niepokój kompozycja z 1907 roku, ukazująca grupę osób, zapewne aktorów, ubranych w długie powłóczyste szaty i ukrywających twarze pod maskami. Mają one demoniczny wyraz, odzwierciedlają różne uczucia – gniew czy zdziwienie. Postaciom towarzyszą równie tajemnicze niewielkie marionetki teatralne. Kompozycja wpisuje się w obecne w twórczości Wojtkiewicza od 1906 roku zainteresowanie światem z pogranicza rzeczywistości i sztuki – teatrem, cyrkiem czy nawet jarmarkiem. Szmaciane lalki, teatralne maski stają się bohaterami kolejnych zagadkowych w swoim symbolizmie prac. Te stworzone przez człowieka sztuczne przedmioty Wojtkiewicz z zamiłowaniem zestawia ze światem ludzi żywych. Taki kontrast – uprzedmiotowionych, ukrytych nieraz pod maskami ludzkich twarzy z ożywionymi wolą artysty lalkami, uzmysławia dramat człowieka ograniczonego konwenansami obyczajów współczesnego świata. Ta konwencja przywołuje na myśl koncepcje teatralne Maurice’a Maeterlincka i, znany zapewne artyście, szkic O teatrze marionetek Heinricha von Kleista, a także malarską twórczość Jamesa Ensora czy Edvarda Muncha.
Urszula Kozakowska-Zaucha
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koniec wieku >>>