Wyczółkowski ukazał niezwykły urok tego zabytku – ekspresyjnej, gotyckiej rzeźby, migotliwości tła z trybowanej blachy, odbijającej światło zapalonych świec i promieni słońca wpadających przez okna prezbiterium, tłumionych i jakby rozpylanych przez pokrywającą krucyfiks siatkę. Stworzył dzieło oparte na rozległej gamie odcieni szarości i czerni, mieniących się refleksami żółcieni, błękitów, zieleni, beżów oraz srebrzystości. Artysta uchwycił zaobserwowany efekt luministyczny związany z usytuowaniem krucyfiksu. Światło z umieszczonego wysoko okna pada na wypełnienie arkady nad głową Chrystusa zapalając to miejsce fosforyzującą bielą, następnie spływa ku dołowi gasnąc coraz bardziej, aż mrok pochłania czaszki i piszczele znajdujące się u stóp rzeźby, symbolizujące Golgotę, górę śmierci. Dół kompozycji ożywiają dwie dopiero co zgaszone świece, z których unosi się jeszcze dym.

Obraz, nagrodzony brązowym medalem na Wystawie Światowej w St. Louis w 1904 roku, jest, jak wynika z zapisu w inwentarzu Muzeum, autorską repliką wcześniejszej, nieznanej obecnie, wersji. Do tego motywu artysta powracał jeszcze wielokrotnie opracowując go w pastelu, w akwareli, tuszu, ołówku, a także w licznych wersjach litograficznych. 

Wacława Milewska