Rosenstein konsekwentnie hołdowała tego rodzaju poetyce przez dziesiątki lat. Upodobała sobie dziwne, zaskakujące pod wieloma względami kombinacje, w których mieszała elementy z różnych światów i porządków: realnego i nierealnego, zmysłowego i duchowego, uchwytnego i ulotnego. Wymijała granice: pomiędzy tym, co poważne, i tym, co niepoważne, tym, co dojrzałe, i tym, co niedojrzałe, tym, co wykształcone, i tym, co naiwne. Swobodnie, bez obciążeń schematem, kojarzyła rzeczywistość i fantazję.

Tego rodzaju dziełem jest Tablica magiczna – pełna tajemniczych znaków, w których rozpoznać można uproszczone kształty postaci ludzkich i zwierząt zamknięte w wydzielonych polach, powiązanych wijącą się linią, zakończoną głową węża. Całość tworzy specyficzną mozaikę ułożoną z pozornie nieprzystających do siebie części. Oglądając ją, widz może doświadczać różnych skojarzeń, odczytywać i interpretować przedstawienie za pomocą własnej wyobraźni. Rosenstein, podobnie jak inni surrealiści, w swych obrazach powierzyła podświadomości główną rolę w kreowaniu nowego świata i nadawaniu formom nowych znaczeń.

Anna Budzałek