Zbylut Grzywacz (1939-2004)
Orantka I, 1966
Zakup od autora, 1988
imnk
miniaturka

technika / materiał: olej, płótno

wymiary: 70x39,5

oznaczenie autorskie: Nie sygn.; na odwrocie napis: Orantka I

opis: Dominująca w twórczości Zbyluta Grzywacza postać człowieka służy twórcy do stawiania pytań zarówno na temat rzeczywistości, jak i sztuki. Artysta formułował je wciąż na nowo, w kolejnych, układanych w cykle próbach. Pierwszą z nich jest powstały z inspiracji osobistymi przeżyciami, bogaty ilościowo i gatunkowo (obrazy olejne, studia rysunkowe, grafiki, fotomontaże) cykl Orantki z lat 1965–1969. Młody twórca określa w nim niezmienne cechy swojej sztuki, do których należy posługiwanie się motywem kobiecego aktu (nagość to Natura) oraz dialog z wielką tradycją malarstwa i dziełami literatury. Sięgając po ulubiony motyw sztuki starochrześcijańskiej, artysta rozpoczyna osobistą grę z obecnymi w zbiorowej wyobraźni konwencjami i typami ikonograficznymi. Tradycyjne przedstawienie modlącej się i idealnie zjednoczonej z Bogiem orantki otrzymuje tutaj nowe, dalekie od pierwowzoru treści. Poprzez biologiczną nagość, deformację ciał, puste lub wypełnione czaszką („ciężarne śmiercią”) łona oraz bezradnie czy z rezygnacją opuszczone ręce, wymowa Orantek nabiera dramatycznej aktualności, odnosząc się do najtragiczniejszych wydarzeń XX wieku, w tym doświadczenia wojny, i jednocześnie „śmierci Boga”. Ekspresyjna forma malarska jeszcze potęguje bolesny przekaz na temat kondycji egzystencjalnej współczesnego człowieka, jego samotności, cierpienia i okrucieństwa śmiertelnego losu. Orantki zostały pokazane na pierwszej wystawie grupy „Wprost” (odbyło się ich dwadzieścia w latach 1966–1986) w krakowskim Pałacu Sztuki TPSP w marcu 1966 roku. Grupowe wystąpienie krakowskich artystów – Macieja Bieniasza, Zbyluta Grzywacza, Barbary Skąpskiej, Leszka Sobockiego i Jacka Waltosia – stało się manifestacją odosobnionej postawy w sztuce, wytyczającej drogę ku nowej figuracji. Jednocześnie było pierwszym głosem sprzeciwu wobec panującego w Polsce „akademizmu nowoczesności” i ograniczonej do gry elementów plastycznych sztuki „czystej”. Antyestetyzm Orantek miał charakter programowy i służył wyrażaniu wprost wspólnych dla twórcy i odbiorcy przeżyć. W kończącej cykl wersji Rozebranej artysta wprowadza elementy estetyki popularnej, by zwrócić uwagę na kolejny aspekt związany z losem kobiety – tendencję do jej uprzedmiotowienia i manipulacji jej wizerunku w zafałszowanej propagandowo przestrzeni wizualnej. 


Joanna Boniecka



ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1


klucz: Ex-Presja >>>

© 2010 Muzeum Narodowe w Krakowie
design & concept: creator.pl
>