Zwyczajne przedstawienie miasta wypełnione zostało przez Nowosielskiego niejednoznacznymi motywami, które można postrzegać jako symbole odsyłające widza do sfery sacrum. Przede wszystkim jest to pozornie banalne rozstaje dróg, które równocześnie jednak możemy postrzegać jako miejsce święte, gdzie od czasów starożytnych składano hołd opiekunom podróżnych. Kolejnym motywem są niewinnie uchylone drzwi domu, zwiastujące w tradycji moment przejścia na drugą stronę. Kroczący pod ścianą budynku zwyczajny przechodzień może być symbolem człowieka szukającego swojego miejsca w labiryncie życia. Natomiast dramatycznie pędzący w dół obrazu samochód może być postrzegany jako nowoczesne wyobrażenie nieuchronnie zbliżającej się śmierci. Nowosielskiemu w Krajobrazie miejskim udało się osiągnąć specyficzny nastrój mistycznego nadrealizmu również dzięki zastosowaniu w jednej kompozycji wielu sposobów kształtowania przestrzeni. Perspektywa geometryczna, organizująca kompozycję obrazu wzdłuż spotykających się w jednym punkcie linii, współistnieje z perspektywą hieratyczną, wedle której to, co jest ważne, pokazane jest na płótnie w odpowiednio dużej skali. Dzięki temu także przedstawione przez artystę na obrazie przedmioty „urosły” do rangi nadrealnych, archetypicznych znaków. 

DK