technika / materiał: olej, płótno
wymiary: 65x49
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: W 1927 roku Makowski namalował obraz Powrót ze Szkoły (Muzeum Narodowe w Warszawie), który zapoczątkował zmianę w jego twórczości. Zaczęły wtedy powstawać obrazy przedstawiające dzieci ubrane w charakterystyczne spiczaste czapeczki i opończe z kapturami, często wyposażone w różnorakie rekwizyty. Postacie przypominają ludowe zabawki. Mają płasko modelowane twarze, a zamiast oczu czarne punkty. Upozowane w grupy przypominają karnawałowych przebierańców. W omawianych obrazach, oprócz widocznego uproszczenia form i kompozycji, zwraca uwagę problem światła, zawsze ważny dla Makowskiego. W jego dotychczasowych dziełach światło było oddane subtelnie, widoczne głównie w grze barw, teraz stało się osobnym, materialnym elementem kompozycji. Artysta ukazuje jego źródła i maluje je gęstą farbą, często przesłaniając część innych elementów w obrazie. Jest ono nierealne i wpływa na koloryt kompozycji. Dzieła z tego okresu, stanowiące obecnie „wizytówkę” twórczości Makowskiego, są także szczytem jego własnych poszukiwań w zakresie geometryzacji przedstawień, rozpoczętych po roku 1910, kiedy to zafascynował go kubizm.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Ku Francji >>>
wymiary: 65x49
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: W 1927 roku Makowski namalował obraz Powrót ze Szkoły (Muzeum Narodowe w Warszawie), który zapoczątkował zmianę w jego twórczości. Zaczęły wtedy powstawać obrazy przedstawiające dzieci ubrane w charakterystyczne spiczaste czapeczki i opończe z kapturami, często wyposażone w różnorakie rekwizyty. Postacie przypominają ludowe zabawki. Mają płasko modelowane twarze, a zamiast oczu czarne punkty. Upozowane w grupy przypominają karnawałowych przebierańców. W omawianych obrazach, oprócz widocznego uproszczenia form i kompozycji, zwraca uwagę problem światła, zawsze ważny dla Makowskiego. W jego dotychczasowych dziełach światło było oddane subtelnie, widoczne głównie w grze barw, teraz stało się osobnym, materialnym elementem kompozycji. Artysta ukazuje jego źródła i maluje je gęstą farbą, często przesłaniając część innych elementów w obrazie. Jest ono nierealne i wpływa na koloryt kompozycji. Dzieła z tego okresu, stanowiące obecnie „wizytówkę” twórczości Makowskiego, są także szczytem jego własnych poszukiwań w zakresie geometryzacji przedstawień, rozpoczętych po roku 1910, kiedy to zafascynował go kubizm.
Ś.L.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Ku Francji >>>