Popularność tego rodzaju przedstawień wśród dziewiętnastowiecznych rzeźbiarzy wiąże się niewątpliwie z rehabilitacją sztuki rokoka, do czego znacząco się przyczynili bracia Goncourt publikując zbiór esejów L’Art du XVIIIe siècle (1859–1875). Jednak forma dzieła Rygiera daleka jest od buduarowej konwencji neorokoka, a równocześnie wykracza poza ramy silnie zaznaczonej w polskiej rzeźbie tradycji klasycystycznej. Artysta zrezygnował z chłodnej powściągliwości na rzecz realistycznej obserwacji. Niewymuszona postawa i naturalny wyraz twarzy modelki stanowią odwołanie do „malowniczego” nurtu rzeźby romantycznej, który utorował drogę realizmowi. Nie bez znaczenia dla przyjętego przez Teodora Rygiera kierunku pozostaje fakt, iż znaczną część swego dojrzałego życia twórczego spędził we Włoszech, ojczyźnie rzeźbiarskiego weryzmu. 

Rygier – uznany portrecista – nadał twarzy dziewczyny cechy indywidualne. Otwarte, uśmiechnięte usta i lekko przymrużone oczy wzmagają frywolny charakter dzieła. Drobiazgowe opracowanie detalu, widoczne zwłaszcza w partii związanych wokół kostek sandałów, nie ujmuje figurze swobodnej ekspresji.
Agata Małodobry