technika / materiał: brąz, odlew
wymiary: 104x33x33
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Stylistyka secesji i impresjonizmu w rzeźbie polskiej zaczęła przesilać się w końcu pierwszej dekady XX wieku. Rozbicie struktury bryły, stosowanie malarskich efektów, podejmowanie zadań sprzecznych ze specyfiką gatunku doprowadziły rzeźbę w skrajnych przypadkach do granic jej możliwości technicznych. Niektórzy artyści, poszukując nowych wartości ideowych i rozwiązań formalnych, zwrócili się ku nurtom awangardowym, inni ku starożytności. W Polsce nowy klasycyzm zaczęło propagować czasopismo „Museion” wydawane od 1910 roku w Krakowie. Po pierwszej wojnie światowej silniejsze stały się też wpływy twórczości Aristide’a Maillola. Powrót do antyku, oznaczający poszukiwanie ponadczasowego piękna i harmonii, zaznaczał się uspokojeniem i uproszczeniem form, powrotem do zamkniętego, uogólnionego kształtu i akcentowania tektoniki bryły, statycznością, wygładzeniem powierzchni oraz eliminowaniem narracyjności i emocjonalności. Te tendencje podkreślało podejmowanie „klasycznych” dla rzeźby tematów, niekiedy związanych z grecką i rzymską mitologią, a także stylizacja polegająca na upodabnianiu figur do antycznych posągów, stosowanie typizacji urody, odpowiedniego wykroju oczu, fryzur itp.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koloryzm >>>
wymiary: 104x33x33
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Stylistyka secesji i impresjonizmu w rzeźbie polskiej zaczęła przesilać się w końcu pierwszej dekady XX wieku. Rozbicie struktury bryły, stosowanie malarskich efektów, podejmowanie zadań sprzecznych ze specyfiką gatunku doprowadziły rzeźbę w skrajnych przypadkach do granic jej możliwości technicznych. Niektórzy artyści, poszukując nowych wartości ideowych i rozwiązań formalnych, zwrócili się ku nurtom awangardowym, inni ku starożytności. W Polsce nowy klasycyzm zaczęło propagować czasopismo „Museion” wydawane od 1910 roku w Krakowie. Po pierwszej wojnie światowej silniejsze stały się też wpływy twórczości Aristide’a Maillola. Powrót do antyku, oznaczający poszukiwanie ponadczasowego piękna i harmonii, zaznaczał się uspokojeniem i uproszczeniem form, powrotem do zamkniętego, uogólnionego kształtu i akcentowania tektoniki bryły, statycznością, wygładzeniem powierzchni oraz eliminowaniem narracyjności i emocjonalności. Te tendencje podkreślało podejmowanie „klasycznych” dla rzeźby tematów, niekiedy związanych z grecką i rzymską mitologią, a także stylizacja polegająca na upodabnianiu figur do antycznych posągów, stosowanie typizacji urody, odpowiedniego wykroju oczu, fryzur itp.
W twórczości Wojciecha Weissa tendencje klasyczne zaznaczyły się około 1915 roku. Jego rzeźbiarska Wenus, widoczna na zdjęciu artysty w pracowni z 1918 roku, to półakt kobiety prezentującej piękno swego młodego ciała. Uniesione, splecione na głowie ramiona nieco sennej bogini, nadają jej umiarkowanie erotyczny wyraz. Posąg jest hymnem na cześć kobiecego piękna, wprawdzie szybko przemijającego w jednostkowym życiu, ale jednak wiecznego, odnawiającego się w każdej dojrzewającej żeńskiej istocie. Artysta, subtelny piewca kobiecej urody, tym razem upostaciował ją w posągu bogini miłości i zaklął w brązie.
Wacława Milewska
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koloryzm >>>