technika / materiał: brąz, odlew
wymiary: 100x65x34
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Portret Henryka Szczyglińskiego (1881–1944) to wczesne dzieło Dunikowskiego, wykonane jeszcze w latach studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Młody artysta kształcił się wówczas w pracowni Alfreda Dauna (1896–1899), mając przed sobą jeszcze kilka lat nauki u Konstantego Laszczki (1899–1903). Rzeźba zdradza wybitny talent Dunikowskiego. Modelem stał się kolega z Akademii, studiujący w klasie pejzażu Jana Stanisławskiego, z czasem uznany przez Mistrza za jednego z najzdolniejszych uczniów. Rzeźba ma nieco dekadencki charakter. Szczygliński stojący w swobodnej pozie, lekko przegięty, z rękami w kieszeniach, z głową pochyloną w zamyśleniu, ujęty został poniżej bioder. Pewna nonszalancja postawy i ubioru – obszernej, rozpiętej marynarki odsłaniającej kamizelkę, zawiązanego pod szyją fontazia – także modnie obcięte włosy opadające na czoło, określają przynależność młodego człowieka do artystycznej bohemy. Poluzowana, miękko kształtowana forma, operująca rozległymi, wrażliwymi na światło płaszczyznami, podąża za charakterem modela, utrwalając momentalność pozy i ów dominujący rys swobody w jego sposobie bycia.
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koniec wieku >>>
wymiary: 100x65x34
oznaczenie autorskie: nie sygnowane
opis: Portret Henryka Szczyglińskiego (1881–1944) to wczesne dzieło Dunikowskiego, wykonane jeszcze w latach studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Młody artysta kształcił się wówczas w pracowni Alfreda Dauna (1896–1899), mając przed sobą jeszcze kilka lat nauki u Konstantego Laszczki (1899–1903). Rzeźba zdradza wybitny talent Dunikowskiego. Modelem stał się kolega z Akademii, studiujący w klasie pejzażu Jana Stanisławskiego, z czasem uznany przez Mistrza za jednego z najzdolniejszych uczniów. Rzeźba ma nieco dekadencki charakter. Szczygliński stojący w swobodnej pozie, lekko przegięty, z rękami w kieszeniach, z głową pochyloną w zamyśleniu, ujęty został poniżej bioder. Pewna nonszalancja postawy i ubioru – obszernej, rozpiętej marynarki odsłaniającej kamizelkę, zawiązanego pod szyją fontazia – także modnie obcięte włosy opadające na czoło, określają przynależność młodego człowieka do artystycznej bohemy. Poluzowana, miękko kształtowana forma, operująca rozległymi, wrażliwymi na światło płaszczyznami, podąża za charakterem modela, utrwalając momentalność pozy i ów dominujący rys swobody w jego sposobie bycia.
Wacława Milewska
ekspozycja: Galeria Sztuki Polskiej XX wieku,
Gmach Główny, al. 3 Maja 1
klucz: Koniec wieku >>>